انتخاب مد ما همیشه چیزی درباره ما نشان می دهد

نه. همه چیزهایی که می پوشید، دانیل، بیانیه ای در مورد شما است، من می ترسم، حتی اگر این عبارت است: "من خیلی از هر کسی که فکر می کنم به من علاقه مند است چگونه به نظر می رسد که من پوشیدن لباس تی شرت همان، شلوار جین شلوار جین و مربیان ترکیبی من از زمانی که هفت ساله بودم پوشیدم. من اکنون 41 ساله هستم. "این همان چیزی است که افرادی که از مد لذت می برند هرگز نمی فهمند: لذت بردن از مد مانند سرگرم کننده از آب و یا هوا است، زیرا هر یک از ما هر روز یک بیانیه مد را می سازد. هر لباس انتخابی که شما انجام می دهید - از کدام کت خریدی دارید که آیا کلاه آبی را دریافت می کنید یا خیر - چیزی در مورد شما می گوید: چه کسی هستید، چه کسی می خواهد مردم فکر کنند که شما هستید، چه کسی می خواهید. برای بیان Ron Burgundy، ما همه در یک قفس شیشه ای از بیان خود و همه چیز ما انجام می شود و همه چیز ما پوشیدن بیان برخی از بخشی از خودمان.

اما همه چیز کاملا بیانیه ای است که ممکن است فکر کنیم. من در دهه 90 به سن بلوغ می رسم که نوعی عجیب و غریب برای یک فمینیست رو به رشد است که به سن مدرسه برسد، با توجه به این که مد زنان به نظر می رسد کاملا بر اساس نگاه کردن به چشم انداز نگرانی به نگاه مرد است. من تمام کمربند خود را بر روی امضا لباس جینانه Garofalo از لباس های گل، کلاه گیس سیاه و کفش های کثیف پاره پاره، که او در نمایش Garry Shandling، گزش واقعیت و حقیقت درباره گربه ها و سگ ها تکمیل شده است. (گرچه آخرین فیلم کمی دندان در دندان بود، با پیامی که گاروفالو - زرق و برق دار و باریک - یک تلل چربی غیرقابل قبول بود و مردان فقط جذابیت خود را پیدا می کردند اگر او مانند اوما تورمن شبیه بود. صادقانه می توانستم - و شاید روزی یک کتاب کامل درباره پیام های عجیب و غریب در دهه 90 میلادی بنویسد.) در آن زمان، مردم درباره فمینیسم واقعی صحبت نکردند. در عوض، آریل لوی بعدا در کتاب خوارزمشاهی خوک های زنانه شوونیست خویش، به عنوان یک چیزی منسوخ شده، یک آثار سدهی هفتاد و نداشتن علاقه به آن، به افزایش ظهور فرهنگ، لشکر و پاریس هیلتون منجر شد. و اگر این نشان دهنده اهمیت فمینیسم نیست، بنابراین شما مردم متقاعد کننده ای نیستید.

بنابراین فمینیسم های تازه شروع به جذب شدن می کردند، انگیزه کمتری وجود داشت که می توانستیم آن را پیدا کنیم: مطمئن بود هیلاری رودام وجود دارد و به مردم می گفت "می توانست خانه و کوکی ها را بپزد و چای داشته باشد، اما آنچه که من تصمیم گرفتم انجام دهم به جای آن بود برای تکمیل حرفه من، "که بسیار خوش شانس بود من از تپه ها. افسوس، مردم در مورد آن متلاشی شده و بسیاری از کارشناسان برجسته (یعنی من) فکر می کنند شما می توانید یک خط مستقیم را از این نقل قول به دنبال او از بین بردن مسابقه ریاست جمهوری 20 سال بعد. بنابراین در حالی که این یک نقل قول الهام بخش بود، آن را به خوبی کار نمی کند. در عوض، آنچه که ما بچه های 90 ساله داشتیم، موی دمپایی جولیا رابرتز بود.

در سال 1999، رابرتز به نخستین نوتینگ هیل در لندن آمد، بازوی خود را به جمعیت کشاند، موهای زیر دستش را نشان داد و به سرعت یکی از اظهارات فمینیستی سالهای 1990 را ایجاد کرد، که در مورد دهه 90 بسیار بحث می کرد. به غیر از این، به نظر می رسد، رابرتز سعی نکرد این کار را انجام دهد. او اخیرا مصاحبه ای در رابطه با Chatshow جذاب جدید اشغالگر فیلیپس، Busy Tonight و Phillips از Bodyhairgate خواسته بود.

رابرتس گفت: "من واقعا واقعا اندازه آستین من و تکان دادن را ندیده بودم و اینکه چگونه این دو چیز با یکدیگر روبرو می شوند و چیزهای شخصی من را نشان می دهند." "بنابراین خیلی بیانیه نبود، زیرا این فقط بخشی از بیانیه ای است که من به عنوان یک انسان در این سیاره ایجاد کردم، برای خودم."

اما جولیا! این بیانیه فمینیستی است. رابرتز ممکن است آن شب به طور آگاهانه آن را به عنوان Andrea Dworkin جدید قرار ندهد. اما واقعیت این است که او - احتمالا معروف ترین بازیگر زن در این سیاره است که بعدا به فیلم اصلی تبدیل شد که به معنای واقعی کلمه همه چیز در مورد چگونگی بی نظیر زرق و برق و عاشقانه در سراسر جهان بود - تصمیم گرفت که تحت بازوهایش اصلاح نشود، بیانیه فمینیستی درخشان بود، زیرا این چنین رد تمام معیارهای زیبایی استاندارد شده بود که به طور گسترده ای تصور می شد که شخصیت می شد.

این ستون در گذشته برای خانمها (Emily Ratajkowski)، که از همه چیز آنها را میپرسد، از Instagramming تقلید خود را به رقص قطبهای، گفتههای فمینیستی است؛ زیرا آنها یک زن هستند و مانند آقا. رابرتز جالب است که او در حال مخالفت است: اصرار دارد که عمل فمینیستی او به طور فمینیستی نیست، زیرا تنها کسی است که او است. و این دقیقا همان چیزی است که فمینیسم باید باشد - به طوری که عادی شده است که این یک عمل جداگانه نیست، بلکه یک شکل طبیعی بیان خود است. آه، جولیا. ما شما را از دست دادیم